رویاىِ غروب

‎اى کاش من

‎پرنده ىِ کوچکى بودم

‎زهر سو

‎      این چنین 

‎             آزاد

‎تا در این غروبِ سرشار

‎پر و بال بگشایم و پرواز کنم

‎بروم

‎    کوه به کوه

‎           دشت به دشت

‎           بروم 

‎              تا اوجِ پرواز

‎اى کاش

‎در این، دل انگیزْ، غروبِ واپسینِ روز

‎مى شد 

‎      پرنده ایى کوچک بود

‎این چنین

‎       آزادْ از هر سو...

نیل**

شاید خاطره...

جغرافیاىِ این نقطه از جهان فرق داره...اینجا خونه و کوچه و درخت و نور و خاطره آواز خودشونو میخونن و به بقیه هم کار ندارن. 

_اینجا همه چى،معنیه دیگه ایى داره_

انگارى که تو کله دنیا یه تیکه جدا باشه

...بى نام

لابد نامى نداشته باشه بهتره...!

 از کجایه این قصه بگم براتون،نمیدونم ولى اینش مهم نیست...این بشرِ_ دون مایه و به غایت ضعیف_ ممکنه هر فکر و برداشت و قضاوتى از شما بکنه؛خب اولش ممکنه بگید بیخود کرده ولى پیشتر که میرید مى بینید که هرکسى ازظن خود،یارِ شما شده و (حالا گیریم برداشتش از شما شتاب زده بوده یا بعد سال ها در غار نشستن وخونِ جگر خوردن بهش رسیده که در نهایت هم معلوم میشه کلا از راهه اشتباه وارد شده و هیچى ولش کن،بگذریم )پس بى خیال مى شید...اما از همه این ها تکان دهنده تر مى تونه این جا خوردنه ناگهانى شما و خراب شدن همه تصوارتتون از اون دوست و دوستیتون بشه،که خب به نظرم هضمش سخته و شاید دیگه در دوستى که هیچ ،حتا در ارتباط معمولى و روزمره ىِ شما با بقیه هم تأثیر عمیقى بذاره. شاید خیلى بدبین تر و محتاط تر پیش برید و بعضا تنهایى رو ترجیح بدید

به هر حال مراقب انتخاب دوستاتون باشید و بى هوا به آب نزنید و اگرم اینجورى شد دیگه غمشو نخورید...

به قول معروف گفتنى:_من از بیگانگان هرگز ننالم/که با من هرچه کرد آن آشنا کرد_